Uit onderzoek blijkt dat ongeveer 20% van de werkenden van mening is dat ze een bullshitbaan hebben. Dit is een baan die als volkomen zinloos wordt ervaren. En dat zijn dan alleen nog maar mensen die het hardop toegeven.
Waarom doe jij nog het werk dat je doet?
In mijn coachpraktijk komt dit onderwerp, of een afgeleide hiervan, regelmatig ter sprake. Een simpele vraag als: “Waarom doe je eigenlijk het werk dat je doet (of altijd hebt gedaan)?”, is voor veel mensen niet goed te beantwoorden. Ze hebben wel een antwoord (al is het maar het ‘nietszeggend’ ophalen van hun schouders), maar als we over deze vraag écht in gesprek gaan, dan blijkt dat het uiteindelijke werk dat iemand doet (of altijd heeft gedaan) compleet iets anders zou zijn, als ze er geen geld mee zouden hoeven te verdienen.
Als ik dan vraag wat dat dan zou zijn, dan krijg ik vaak als eerste reactie dat ze geen idee hebben en in dezelfde zin roepen ze dan iets waar hun ogen van gaan stralen, maar voordat dit enthousiasme een kans krijgt, wordt het ter plekke kapotgeslagen doordat ze hun zin vervolgen met de opmerking dat daar toch geen droog brood in te verdienen is.
Slechts weinigen beseffen dat het langdurig onderdrukken van het gevoel van enthousiasme (dat ieder mens van nature heeft gekregen) zeer kostbaar kan zijn. Bijvoorbeeld een werkgever die roept dat hij of zij geen droog brood meer aan jou kan verdienen. Of jouw rug die opspeelt, omdat je bijna bezwijkt onder de stress. Of dat je steeds meer moeite moet doen om relaties te onderhouden.
Onderdruk jij ook jouw natuurlijke enthousiasme?
Het langdurig onderdrukken van jouw enthousiasme heeft ervoor gezorgd dat jij jouw eigen nukken ondergeschikt hebt gemaakt aan de nukken van een ander. En als je dit maar lang genoeg volhoudt, dan weet je niet eens meer wat jouw nukken zijn. Nu kan ik je dat ook eigenlijk niet écht kwalijk nemen. Want vanaf de eerste dag dat jij naar school mocht (moest) zijn jouw ‘nukken’ eruit geramd. Helemaal als jouw ‘nukken’ niet passen in de (op die school) geldende opvattingen.
En daar sta je dan met je goede gedrag. Heb jij je hele leven lopen aanpassen aan de nukken van een ander en nu word je zomaar ingewisseld of over boord gezet. Je vraagt je misschien af hoe blind je eigenlijk bent geweest. Of wellicht dacht jij dat jouw werkgever dat nooit zou doen (ook niet tijdens of na de Corona-crisis). Je bent toch altijd goed voor hem geweest? Je hebt toch altijd goed je best gedaan en ieder jaar kreeg je weer een goede beoordeling. Ga zo door! Net als op de lagere school. Een stickertje van de juf of de meester.
Ben jij het zat om je aan te passen?
Dit geldt overigens écht niet alleen voor de ‘gewone man’ op de werkvloer. Nee, dit geldt net zo goed voor jou, beste manager of directeur (en zelfs voor veel ondernemers)! Jullie zijn ook opgevoed in dezelfde omgeving. Door dezelfde meesters en juffen en dezelfde soort ouders. Nou ja, misschien waren ze iets ambitieuzer, maar nog steeds waren ze onderdeel van het systeem waardoor ze onbewust zijn beïnvloed. Natuurlijk is het waar dat als je hoger in een organisatie komt je minder bazen boven je hebt aan wiens nukken je je moet aanpassen, maar nog steeds moet je je aanpassen. Zelfs als ondernemer moet je je nog aanpassen aan de nukken van je opdrachtgevers. En waarom? Omdat je daarmee geld kunt verdienen.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen op de regel. En stiekem streven we daar allemaal naar. We zwijmelen weg bij de gedachte: “Als ik nu maar eens ….., dan…….” Geloof me, dan begint het riedeltje weer van voren af aan. Want de weg die je nu bewandelt is de weg van het ego. En het ego heeft nooit genoeg. Maar laat me je direct geruststellen. Je hoeft je ego niet kwijt te raken. Juist niet! Het heeft je gebracht waar je nu staat en daar mag je trots op zijn. Diep van binnen weet jij dat het géén zin heeft om nog harder te gaan werken. En dat klopt. Er is namelijk een andere weg. Een weg naar…
Moed is de bereidheid om bang te zijn
…… het onbekende. Althans, op dit moment is het voor jou nog een onbekende weg. Misschien baal je er wel ongelooflijk van dat je die weg nog niet alleen hebt kunnen vinden. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want ik heb ook gezocht tot ik een bijna een ons woog. Gelukkig heb ik de weg mogen ontdekken, ook al heeft het onnodig lang geduurd. Daarom heb ik voor jou een korte routebeschrijving gemaakt. En het mooie is dat je hier en nu helemaal gratis kunt downloaden.
Heb jij de moed?
Uiteindelijk komt het altijd weer aan op dezelfde vraag: “Heb jij de moed?” In dit geval de moed om op reis te gaan naar het onbekende. Op weg naar een bestemming waarvan je diep van binnen weet dat deze er is. Als jij hier benieuwd naar bent, dan nodig ik jou uit om de eerste stap te zetten.
Ik wens je alvast veel leesplezier en bovenal mooie inzichten toe.
Hartelijke groet,
René Bussink
