De relativiteit van tijd
Sinds Einstein’s relativiteitstheorie weten we dat tijd relatief is. Als mensen vroegen wat hij hiermee bedoelde, dan verduidelijkte hij dit door te zeggen dat een uur doorbrengen met je geliefde voelt als 1 minuut en dat een minuut op een hete kachel zitten voelt als 1 uur. Dat is relativiteit.
Waar kies jij voor?
Stel nu eens dat jij iedere dag zou mogen kiezen tussen activiteiten die je heel plezierig vindt en voor jouw gevoel heel snel voorbij gaan of voor activiteiten die je verschrikkelijk vindt waardoor de tijd juist heel langzaam gaat. Waar zou jij dan voor kiezen? Ik hoor meestal dat mensen zeggen dat ze het liefst bezig zijn met activiteiten die ze heel plezierig vinden en waarbij de tijd voorbij vliegt. Maar waarom kiezen dan zoveel mensen voor activiteiten die ze juist helemaal niet plezierig vinden en die de tijd juist gevoelsmatig vertragen? Bijvoorbeeld werk blijven doen waar je niet blij van wordt en hierover klagen bij de partner of zelfs bij iedereen die het (liever niet) horen wil.
Blus jij brand met benzine?
Vaak moet er eerst iets schokkends gebeuren voordat we ons realiseren dat we ons leven (en dat van onze dierbaren) op deze manier vergallen. Iets schokkends dat je wakker schudt en je bewust maakt van je eigen sterfelijkheid. De meeste mensen herkennen dit fenomeen wel, bijvoorbeeld als een dierbare overlijdt, als je plotseling wordt ontslagen, of als je partner van de ene op de andere dag wil scheiden. Deze life-events kun je niet negeren, maar feitelijk geldt hetzelfde voor situaties die veel minder schokkend zijn.
Want heel veel mensen maken zich iedere dag zorgen over van alles en nog wat en zijn constant bezig om hun ongezouten mening te geven over alle mogelijke onderwerpen. Het effect hiervan kun je vergelijken met het blussen van een brand met benzine. In plaats dat de brand geblust wordt, maak je het vuur alleen maar groter.
Maar waarom besteden we desondanks iedere dag met z’n allen toch zoveel tijd aan deze negatieve en tijd-vertragende activiteiten? Waarschijnlijk komt dit omdat het ons een ‘goed gevoel’ geeft. Of beter gezegd, omdat het ons een minder slecht gevoel geeft, dan onze aandacht richten op onze eigen gebreken. We weten (en accepteren?) dat ieder mens zo z’n gebreken heeft, maar denken tegelijkertijd dat onze eigen gebreken uniek zijn en door niemand zullen worden geaccepteerd. Deze belemmerende overtuiging zorgt ervoor dat we onze aandacht blijven richten op iets of iemand buiten onszelf (vanuit de belemmerende gedachte dat dit altijd nog beter voelt, dan je eigen k-gevoel onder ogen zien).
Waar richt jij jouw aandacht op?
Klinkt misschien logisch, maar wees nu eens eerlijk naar jezelf en stel je voor dat je op jouw sterfbed ligt. Jij mag kiezen. Wil jij dan een gesprek voeren met jouw dierbaren over alle leuke dingen die jullie samen hebben gedaan, of wil je het hebben over alles wat er niet goed was?
Als jij het, net als de meeste mensen, wilt hebben over alle leuke dingen die jullie samen hebben gedaan, dan is het nu het moment om daarmee te beginnen. En om jou hierbij te helpen heb ik hieronder drie tips opgeschreven die ik zelf ook zo vaak mogelijk toepas.
Drie Tips om je Aandacht te Verleggen
- Besef dat je Tijd Beperkt is: Realiseer je dat jouw tijd op aarde beperkt is en misschien wel veel beperkter dan je nu denkt.
- Vermijd Zinloze Discussies: Vraag jezelf vanaf vandaag bij iedere discussie of klaagzang af: “Wat zal er over vijf jaar nog van de discussie of klaagzang over zijn?” Het antwoord is in de meeste gevallen: ‘Helemaal niets.’
- Vergeef Jezelf: Vergeef jezelf als je je toch weer hebt laten meevoeren door je emoties. Dit kun je doen door oprecht je excuses aan te bieden aan jezelf en (als je dat durft) aan alle anderen die je hebt meegesleept in het drama dat jij ‘leven’ noemt.
De eerste twee stappen kun je redelijk goed met jouw verstand bereiken. Maar om de derde (en belangrijkste stap) echt goed te doen, heb je iets nodig wat je waarschijnlijk nooit hebt geleerd. En dat iets wil ik heel graag met je delen. Helaas kan ik je het niet zomaar geven. Je zult zelf de eerste stap moeten zetten. En voor deze eerste stap heb je moed nodig.
Heb jij de moed?
Misschien helpt het jou om te weten dat ik zelf ook niet bepaald moedig was. Als iemand mij destijds hetzelfde had gevraagd als ik nu aan jou vraag, dan had ik het waarschijnlijk niet gedaan. Dus als jij ervoor kiest om nog even te wachten, dan heb ik hier alle begrip voor. Aan de andere kant, als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan had ik het juist wel gedaan. Maar ja, je weet natuurlijk niet wat je niet weet, dus hoe je het ook wendt of keert, doe wat voor jou goed voelt.
Ik wens je heel veel mooie inzichten en bovenal een moeiteloos leven toe.
Hartelijke groet,
René Bussink
